آن چشم شوخ را بین هر غمزه ایی بلایی

هر ابرویی ز رویت محراب بت پرستی

گویند، چیست حالت آن دم که پیشت آید؟

این غم که هست دانم هر دو ز تو برین دل

گر غرقه بر نیاری، باری کم از فسوسی

وصلت همین قدر بس کافتادمت چو در ره

سودای زلف آن بت امشب بکشت ما را

من خود ز محنت خود بودم به جان دگر سو

سلطان من توانی مهمان خسرو آیی