پسرا و نازنینا، به کرشمه گاه گاهی

ز غمت کجا گریزم که جهان گرفت حسنت

شرف هلاک مابین، به دو بوسه جان نو ده

چو فغان کنم به کویت، ز علی اللهم چه رنجی؟

نکنی تو راه کوته بر ما و هر زمانی

به امید با تو ما را چو نرفت پیش کاری

چه دراز بود امشب که خیال بر سر آمد

به یکی ز همنشینان سخن تو دوش گفتم

به جواب گفت خسرو تو کجا رسی به وصفش