گر به کمند زلف تو من نه چنین اسیرمی

هست یقین چو مردنم، از غم دوریش مکش

بودم اسیر کافران وقتی و در فراق تو

پند دهند کز بتان چشم ببند جان من

ترک سخن بگو که شدملک جهان از آن من

طعنه زنی که خسروا، ملک جهان ستانمی