چون به گیتی هر چه می آید، روان خواهد گذشت

ناوک گردون که آید از همه نظاره کن

جز ز یک کس نگذرد یک تیر بین در کیش چرخ

آن که می گوید که خواهم دید پایان جهان

گر جوان گر پیر، چون ما بگذریم از این جهان

چون گریزم از جفای آسمان، چون عاقبت

کاروان دوستان بسیار بگذشت و هنوز

هر که هست آخر نه در زیر زمینش رفتن است

مهر جانی و بهاری کایدت، خوش باش، از آنک

خسروا، بستان متاعی در دکان روزگار