هندوی زلف را چو تو یغما چنین دهی

پیش لب تو گر چه گداییست کار من

چون من روم، به تربت من بوسه ای زنی

آنجا که گشت تست، بگو تا شویم خاک

جان بردن نهفته، میاموز غمزه را

تلخی عشق بی مزه گردد ز نوش وصل

من کیستم که خنده زنی تو به روی من؟