ما را در آرزویت بگذشت زندگانی

چشمت که کشت ما را باشد همین قصاصش

گر این تن چو مویم بوده ست از تو گویی

رشک آیدم ز تیغت بر عاشقان دیگر

چون بر سرم رسیدی، بر من مبارک آمد

شکر غم تو گویم کز دولتش همه شب

با سوز خود خوشم من، بر من مخند گه گه

گر بگذری بدانسو، ای باد، زلف او را

بی او، دلا، ز خسرو کم جو قرار و سامان