هر بار که تو در دل شب در دلم آیی

ای جان به تو می دادم و یادم نکنی هیچ

آیی چو خرامان و زنی راه همه خلق

جانم به سر رفتن و شکل تو کشنده

بی دیدن روی تو، چه گویم به چه روزم؟

ای شاهد سرمست، ببر موی کشانم

چون طوطی آموخته با شکر دردت

خوش وقت من آن دم که کشم باده به یادت

هر شب منم و خاک سر کوی تو تا روز