ز من که عاشق و مستم صلاح کار مجوی

دلم به صحبت مستان و شاهدان خو کرد

چو من ز خون دل سوخته سیه رویم

نروید از گل من جز گیاه بدنامی

به جز فساد ز فاسق دگر عمل مطلب

ز اهل میکده جز ناکسی جمال مخواه

دلا، چو هدیه جان پیشکش نخواهی کرد

سوار چابک من، آمدم به بندگیت

چو خسرو راز بتان زینهار نتوان یافت