تا تو روی چو ماه بنمایی

نیم بالای تو نباشد سرو

به تماشا قدم چه رنجه کنی؟

گویی از حسرت نبات لبت

روی بنمای تا درو داریم

پیشتر زانکه برد دانی رنگ

پیش زلفت فتاده ام شبها

بسته زلف را بگو، یاری

بی تو چون زلف تو پس آمده ام

بوسه ای چند بنده خسرو را