که به یار تشنه ام من، نه به آب زندگانی

نبرم هوس به شاهی که خوشم به پاسبانی

من و صد هزار چون من به فدای آن جوانی

نه شراب لعل روشن که سرشک ارغوانی

نه زبانگ چنگ و بربط ز داری کاروانی

به عنایتی که داری، به نوازشی که دانی

به دل چو سنگ خارا، تو هنوز همچنانی

که غذای روح باشد غم دوستان جانی

چو ز غایبان مجلس خبری به ما رسانی

که سگان کوی را کس نبرد به میهمانی

ز حدیث عشق باشد سخنی بود زبانی

به خیال و خاطر آرد، تو به حسن بیش از آنی