گر تو سیمین سرو را شکل سرافرازی دهی

بهر مردن گشتم اینک ساخته تا کی هنوز

آب چشم من که شد غماز حال من به خون

بت پرستی دلم بسیار شد،وقت است اگر

داد این مرهم بده کز زیر پایت دور ماند

یار در دل، خسروا و جانم آخر، شاید آنک