باز این ابر بهاری از کجا آید همی؟

من نخواهم زیست، این بو می شناسم کز کجاست

رو بگردان، ای صبا، بر من ببخشای و بیا

بوی گل گه گه که می آید، ز من جان می رود

یار حاضر، من نمی دانم ز بیهوشی خویش

صبر فرمایند و من بیخود که درد عشق را

خلق گوید، خسروا، غم کشت، از خود یاد کن