بر لب اثر شراب داری

شب خسپی و ما کنیم فریاد

نارسته ز پوست می نماید

در آب حیات غرقه شد خضر

تری خطت بجای خویش است

لب از تو و دل ز من، خوشی کن

خون ریز که گر بپرسدت کس

گفتی کنمت به غمزه بسمل

گر کشتنی است بنده خسرو