ای رخت شمع حسن برکرده

مه به زلف تو گم شده، خود را

لب تو بر شکر نهاده خراج

تن من نی شد و خیال لبت

عکس دندان تو به طرف دهن

پختگی دلم که پر خون است

بی خبر کرد ناله گوش مرا

بینمت یک شبی به خانه خویش

تو چو آب حیات بر سر من

خسرو اندر میانت پیچیده