مکش به ناز مرا، ای به ناز پرورده

مرا بکشت لب جان ستان تو، هر چند

ببخش قندی از آن لب که پیش از آن نامید

بترس از آنچه به شب یا به خواب کرده دراز

دریده پرده دل را فراق و جان ره یافت

بدان که من ز شبیخون هجر جان نبرم

چه جای پند و نصیحت چو من ز دست شدم

برآر یک نفس، ای صبح تیره، روز امید

به سر چگونه برد راه خسرو مسکین