رسید وقت که هر روز بامداد پگه

ز شاخ یک تن سرو است و صد هزار قبا

کلاه لاله که لعل است، اگر تو بشناسی

چو از کرشمه بیاراست چشم را نرگس

دمید گل به ره نیکوان و گل در باغ

هزار سال خوشی بیش دارد اندر عمر

کنون به باغ و لب جوی خیمه باید زد

کجاست ساقی نوخیز ساده رو که ز شرم

مرنج، ساقی، اگر چشم من به روی تو نیست