من بهر تو به دیده و دل خانه ساخته

شانه چرا به مو رسدت، وه که اره باد

ماییم رخنه کرده دل از بهر نیکوان

من چون زیم که مهد تو در خانه و برون

آتش خور است مرغ دلم، خوش پرنده ایست

یاران که در فسانه راحت کنند خواب

چون ناله شبانه عاشق کشیدنیست

مردم چو بیوفاست هه آهوان دشت

خسرو به عشوه تو زبون گشت عاقبت