از بس که ریخت چشمم بهر تو خون تیره

چشم مقامر تو از بس دغا که دارد

ای من غلام آن لب کان را اگر چه بیند

آباد بر تو، جانا، کز کشتن عزیزان

از آفتاب دیدن گر چشم خیره گردد

گر شانیم بر آتش گویی نشینم او را

افگنده روز بختم سایه برین شب من

این ناله های زارم بشنید، گفت «خسرو