گر کنی گشت چمن با شوخ و با شنگی دو سه

هر مژه از نرگست گویا زبانی شد که هست

گر منت جان خوانم و جان دیده و دیده جگر

عاشقانت را چو ناید خواب، غم گویند باز

خشم هاگیری که نبود آشتی، ور باشدت

چون به بازی سنگ بر عاشق زدن کار بتانست

وه که خسرو چون زیدگر همچو تو باشد به شهر