تو دور افتاده از ما و نگنجد شوق در نامه

ترا خال بلاپرور چو نقطه بر رخ چون مه

هزاران نامه تر کردم به خون آخر چه گم گشتی

ز خونریز تو هم در سایه زلف تو آویزم

من از جان خاستم، تو خوی بد بگذار جان من

ز آه خویشتن یک سینه بی آتش نمی بینم

همه شب خون خوردم با دل، ندارم عقل را محرم

به چندین نیش هر چشمی ز چشم خسروت رفتی