سر آن زلف پریشان کن و مشک افشان شو

از پی بوی دگر جانب آن بستان شو

که بر آن سرکش خودکامه و بی سامان شو؟

هر دم، ای دیده من، ساقی آن مستان شو

تا شوم زنده ز سر، هم تو درین تن جان شو

یکی شبی بر جگر سوخته هم مهمان شو

تا مگر گویی که غارتگر خوزستان شو

آسمان گفت که فرمان ده چار ارکان شو

گفت خسروست که خاک در خسرو خان شو