چشمی ست کافر آنکه شد جان و دلم یغمای او

ای صد چو من قربان شده بر قد و بر بالای او

گر جان من پرسی کجا، اینک ته یک پای او

این است رای چون منی تا خود چه باشد رای او

تا وقت مردن بنگرم باری رخ زیبای او

او در غم امروز من، من در غم فردای او

جان با بدن هم سوخته از آتش سودای او

گر چه از او نبود اثر، باری ببینم جای او

درمان چشم آمد مرا، خسرو، به خاک پای او