دلم را کرد صد پاره به سینه خار خار تو

تو، سلطان، چون گدایان را زکوة حسن فرمایی

سر خود می زنم بر آستانت تا برآید جان

همه کس بیندت جز من، روا باشد کزین نعمت

نیارم چشم کس پوشید، لیکن چشم خود بندم

به خشمم گفته ای کاندر دل و جانت زنم آتش

اگر بشکافیم سینه، من از جانت کنم یاری

اگر نگرفتیم دستی، لگد بر سر هوس دارم

عفاک الله ز چشم خسرو آن خونها که افشاند