ز سر کرشمه یک ره نظری به روی من کن

منم و دلی و دردی ز غمت چو ناتوانان

همه بوی عود نبود که به رغبتش بسوزی

اگرست رسم خوبان که به مو نهند دلها

به دو زلف طوق دارت، نه یکی که صد به هر خم

تن خاکیم لبالب همه پر ز خونست از تو

نگران مشو ز خسرو که بد است حالش آخر