از خانه دشمن خاست دل، فریاد کردن چون توان؟

ای دوست، چندین غم مخور بهر خرابی دلم

هر چند کوشیدم به جان دل بازماندن از بتان

گفتم «دلم آزاد کن » گفتا «به بازی بستدم »

غمزه زنان آن شوخ و من خاموش و حیران در رهش

گفتی که از جان یاد کن، از من چه حیران مانده ای؟

هجران کشیده تیغ کین، تو، سست پیمان، دل دهی

من خودکشم جورت، ولی تو خود بگویی بی وفا

خسرو ز دل غرقه به خون یاران به تیمار منش