عشق آتشم در جان زد و جانان ازان دیگران

ای مرغ جان، زین ناله بس، چون نیست جانان ز آن تو

گه نقد جان لب را دهم، گه مایه دل دیده را

جویم ز پیران بی غمی، لیکن چنین بختم کجا؟

گر کشتنی شد بیدلی، تا کی ز خلقم سرزنش؟

بگذار میرم بر درت، منمای خوبان دگر

بر دیگران می بندی ام، ای چشمه حیوان، بکن

گویم که مردم از غمت، گویی که نتوان این قدر

تو سود کردی بنده را، من جان زیان دادم به تو

تو می خوری، من درد و غم، یعنی روا باشد چنین

خسرو به تار موی تو جان می دهد دیگر جهان