هوای سبزه و صوت و اغانیست

که دل بی عشق و جان بی شادمانیست

که عشقت سرنوشت آسمانیست

مگر بد خوئیش از ناتوانیست

که بر هر موی او از خون نشانیست

عنایت کن که وقت مهربانیست

که مرگم همنشین زندگانیست

سخن را با دهانت کامرانیست

که بزمت را نوای خسروانیست