روی ترش کرده به یاران مبین

چاه مزن زیر لب چون سمن

روی زمین را تویی آب حیات

زلف که شد طوق گلوی تو، کرد

بی گنهی چشم ز ما برمگیر

لیک از آن چشم کمین می کنی

پای برین دیده پر خون منه

ای که ز روی تو جهان روشن است

خسرو آخر چو سگ از خود مران