میسر ار شود از چون تو نخل برخوردن

من از لب تو خورم خون، تو از دل و جگرم

چو مفلسان هوسناک با تو چند از دور

گر این گل است، خود انداز خاک در دهنم

غمت که لقمه جان است، کی تواند خورد

چنین که سرزده در کوی دوست رفتن ماست

به غمزه توکشان می برد دلم، ورنه

به جان پذیر نه از دیده زخم او، خسرو