رو، ای صبا و سلامم به دلنواز رسان

بمردم و نگشادم غمش، چو جان بدهم

به جان کاسته افسانه فراق بگو

کجایی، ای که دلت بر هلاک ناخوش بود

من آنچه می کشم اندر درازی شبها

دلم ببردی و ترسم که درد آن رسدت

حریف می طلبد نرگس مقامر تو

چو نیم خورده خود باده بر زمین فگنی

ز ناز این همه نتوان فروخت بر خسرو