باز آمد آن که سوخته اوست جان من

هر چند بینمش، هوسم بیش می شود

آنجا طلب مرا که بود گرد توسنش

ای زاهد، آن قدر که دعا می کنی مرا

داغ غلامی تو دریغم بود از آن

بیگانگی مکن چو در آمیختی به جان

گفتی «حدیث بوسه تو دانی، ز من مپرس

چون نالم از غم تو که پرورده وی است

ای مهر آرزوی، ز خسرو بتافتی