عزم برون چو مست خماری شوی، مکن

خردی و همرهی بدان می کنی، خطاست

گر چه خوش است جور و جفاهای نیکوان

کج می نهی به گاه خرامش به دیده پای

گیرم که از لبم نرسانی گل انگبین

بنمای رو و چشم مرا منتظر مدار

عشق آفت است، خسروا، پا را به هوش نه