یک ره ز در برون آ، قصد هزار جان کن

رویت بلاست، بنما، تا جان دهند خلقی

از دیدن تو مردم تا بزیم و نمیرم

از نوک غمزه تا کی خونها کنی دمادم

از کویش غم تو بگسست بند بندم

از لب چو دیگرانم چون شکری ببخشی

گر دل بری، توانی، ور جان بری ز من هم