ای دل، از آنها که رفت، گر بتوانی مکن

قسم خود، ای جان، ز تن جمله گرفتی، کنون

ای لب و چشمت بلا غمزه پنهان مزن

چند خرامان روی، وه که بترس از خدا

هر چند بخواهی ز جور بر سر افتادگان

حسن چو میدان دهد، گوی ز سرها متاب

اهل دل ار پیش ازین کشته خوبان شدند

نرم تری زن گره برسر ابروی ناز

حسن تو عالم گرفت، خورده ز خسرو مگیر