ناز در چشم و کرشمه در سر ابرو مکن

باز می داری ز کشتن نرگس بدمست را

بوسه ای دادی و کشتی، وه که دیگر گاه گاه

تیغ بر وی زن که پیشت لاف آزادی زند

درد دل می گویم و با آنکه خوی نازکت

تشنه خون مسلمان است چشم کافرت

پرده عشاق تو صد پاره خواهد شد چو گل

من که از جان دست شستم، دادن پندم چه سود؟

ای که چون خسرو گرفتار هوای دل نه ای