آن که فصل گل همی گویند، اینک آمد آن

شکرستانی ست گویی باغ از شکرلبان

این زمان آغاز سبزه ست و لب جو می رویم

طاعت ما شاهد و باده ست کز وی زنده ایم

ما کیای زهد اهل فسق را خاک رهیم

بستر خاشاک کآسودیم و برخفتیم مست

ما به می خوردن ز بهر گور نگذاریم خشت

هست فرق اندر میان دون و عالی همتی

چون جدایی خواست بود، ای دوست، دامن بر مچین

گر چه جوزاییم یا چون فرقدان هم محرم است

خسروا، چون هیچ عاقل را ندیدی خوش دلی