نام گل بردن به پیشت بر زبان آید گران

در ترازوی دل ار سنجم ترا با جان خویش

ابرویت در سینه ام بنشست و می لرزم ز بیم

گر بمیرم از غمت، روزی ندارم غم، جز آنک

گر خیالت برد جانم بر زبان نآرم، از آنک

آن گرانی دارم از غمهات با این لاغری

تنگ نآید عاشق، ار صد جور از جانان رسد

گر چه موری گشتم از خواری گرانم بر همه

گر چه پند دوستان تلخ است، ای خسرو، نکوست