ای به کویت هر سحرگه جای تنها ماندگان

چون به کویت دوست تنها پای را خاکی کند

درد تن باشد، ولیکن نی بسان درد دل

با چنین شبها که من دارم، چه باشد، وه که گر

نی منت گویم ز تو«حالم توانی گوش کرد؟»

کشتی از تنهائیم، آخر نیامد وقت آن

ماند اینم آفتاب و مه که در شبهای غم

آفتاب چرخ تنها سوزد و گوید «مسوز»

تو غم خسرو کجا دانی که نشنیدی گهی