آن کلاه کج بر آن سرو بلند او ببین

دل در آن زلف است، عذرش مشنو، ای باد صبا

ای که می بافیش مو، آهسته تر کن شانه را

هان و هان، ای چشم من، کاندر کمین آن رخی

ای رقیب، ار می کشی اول دل من پاره کن

دل اسیر عشق شد، اقبال بخت من نگر

پیش من روزی سواره می گذشت، آهم بجست

جان من، مخرام غافل پیش هر درمانده ای

پند خسرو شاهد ساقیست، هان تا نشنوی