مانا که بگشاید دلم، بندی ز گیسو باز کن

غمهاست در هر دل ز تو، هر یک به دیگر چاشنی

گو تا مرا در کوی تو سوسند پیش عاشقان

گه جان درون و گه برون، کارم مگر یکتا شود

پیش رقیب کافرت در داد ما را چشم تو

باز آمد این باد صبا، آورد بویی از چمن

بگشاد عشق از دیده خون، نالان شو، ای شخص نگون

چون زاهد ما توبه را بشکست، عاشق شد ترا

گر بت پرستان را رسد بر تارک از خواری لگد

خسرو، تو بر وی کی رسی، لیکن به کویش کن گذر