ماهی گذشت و شب نخفت این دیده بیدار من

فریاد شبهایم چنین کز درد می آرد خبر

زین بخت بی فرمان خود در حیرت مرگم، دمی

یار ار چه از چشم نکو دیدن نمی آرد مرا

هان، ای رقیب، ار می کشی هم بر کفش نه تیغ را

بر جان من آخر هنوز، از چیست، بر آمد گره؟

گر تو نیآزاری، بگو تا خویش را قربان کنم

من خون خود کردم بحل، زان گونه کت باید، بکش

گفتی که راز این درون سوزی ندارد آنچنان