یک دم فراموشم نه ای، گر چه نیاری یاد من

گفتم که نزد من نشین، مگذار زارم این چنین

هر ساعت از مژگان خود خون دلم پیش اوفتد

شب مونسم پروین بود، روزم ز خون بالین بود

من می نگفتم کان جوان یک روز خواهد برد جان؟

جان می شود از تن جدا، هیچ ار گذر افتد ترا

ای دل، در آن زلف دو تا می باش تسلیم بلا

فریاد خسرو هیچ گه اندر دلش نگرفت ره