درون تا آتشی نبود، نخیزد دود از روزن

ترا کاسیب خواری هیچ گه نگرفت در دامن

ندانم تا که فرمودت که دل از دوستان بر کن

وگراز دوست جان خواهی، رضایت خواهم، ای دشمن

رها کن تا ترا ببینم، چه جای لاله و نسرن

شرابی گر نمی ارزم، سفالی بر سرم بشکن

که آن در خاک خواهد رفت، دور از روی تو با من

تو از خون مسلمانان گرانباری مکن گردن

چو مرغی در قفس ماند، فرامش گرددش مسکن