پس از مردن نشان تیر سازد استخوان من

چه خوش بودی، اگر بودی زبانش در دهان من

برون کن از پس سر، گر غلط کردم، زبان من

منم فرهاد سرگردان، تویی شیرین زبان من

که از بیرون پیراهن نماید استخوان من

که رحمی بر دلت آید ز فریاد و فغان من