مرا قامت چو چوگان است و سر چون گوی سرگردان

همه شب جان من گردانست گرداگرد رخسارت

سرت گردم، زمانی گوش کن بر ناله های من

در ایام چو تو شکر لبی تا کی کشم تلخی؟

ز غم شب تا سحر جان می کنم، بردار زلف از رخ

چه منعم می کنی، زاهد، از این روی و بدین دیدن

شبی، ای آفتاب حسن، در مهتاب گشتی کن

برون آ از در و دیوانه گردان هوشیاران را