به گفت تلخ چون می عاشقان را مست و غلتان کن

به عهدت خواب خوش دارد، همه خوابش پریشان کن

تو هم بشناس خود را و یکی سر در گریبان کن

به محراب دو ابروی خودم از سر مسلمان کن

ببر آن هیمه را در کار آتشگاه گبران کن

بسوز این جان کم بخت مرا، خاکستر آن کن

چرا بیهوده گویندت که گل در مشک پنهان کن

اگر چه بر تو دشوار است، باری بر من آسان کن

به گرما سایه بالای آن سرو خرامان کن

تو دردی را که بیکارست رو تدبیر درمان کن

نثارت دیگران چینند نی خود غارت جان کن

بیار آن خاک را هم خوابه آن چشم گریان کن

بناهای کهن از کارگاه غمزه ویران کن