چون ز تو می نتوانم که شکیبا باشم

در فراق تو که داند که کجا خاک شوم؟

شب ندانم ز پی دیدن او چون گذرد

ای خوش آن دم که برانی به گلویم شمشیر

تا به جز من نخورد کس غم تو بیشتری

رشکم آید که سگان بر سر کویت گردند

وعده ای خواهم و در بند وفا نیز نیم

از سرم در گذران خواب خوشت خوش بادا

حجت بندگی من خط یار است، از آنک