من آن نیم که به عمر از وفای خود بروم

منم فتاده به خاکی و هر زمان چون باد

به راه بی سر و پا می روم که آب دو چشم

چنان ضعیف شدم، گر دعای وصل کنم

مرا جهان بلا بر سر است و می خواهم

به دست بوس خیال تو گر شود ممکن

در انتظار وصالت ز دست شد خسرو