زلف تو به هر آب مصفا نتوان شست

هر شب من و از گریه سر کوی تو شستن

دریا ز پی بخت بداز دیده چه ریزم

عشق از دل ما کم نتوان کرد که ذاتی ست

از دردی خم شوی مصلای من امشب

نوشیم می و بر سر خود جرعه فشانیم

ای دوست، به خسرو بر سان شربت دردی