حال خود باز بر آیین دگر می بینم

مبرید از پی من رنج که من روز به روز

آن پسر نازکنان می رود اندر ره من

که تواند که مرا باز رهاند امروز؟

جان به تاباک برون می رود و می آید

هم به اقبال غمش جان به غمش خواهم داد

این نیم تشنه دیرینه فروپوش آن روی

آخر آن پای تو جایی به زمین می آید

پیش آن زلف پریشان تو آید روزی

بیم خسرو ز فراق تو به رسوایی بود